Στην Αγγλία όπου ο μέσος πολίτης λαμβάνει περίπου τριπλάσια αμοιβή από τον αντίστοιχο Έλληνα εργαζόμενο, μία .
Οξύμωρο, ακατανόητο, παράλογο αλλά και ανησυχητικό.
Πώς μπορεί ένα προϊόν που παράγεται εντός Ελλάδος και μεταφέρεται στην Αγγλία, η οποία βρίσκεται εκτός ΕΕ και άρα το συγκεκριμένο τρόφιμο δασμολογείται να κοστίζει λιγότερο στο εγγλέζικο ράφι παρά στο αντίστοιχο ελληνικό;
Η διαφορά τιμής είναι σημαντική. Η συγκεκριμένη κατεψυγμένη χωριάτικη τυρόπιτα στο εγγλέζικο σούπερ μάρκετ, όπου την εντόπισε αναγνώστης της Ζούγκλας, κοστίζει 5,72 ευρώ (4,99 λίρες) ενώ στην Ελλάδα η ίδια ακριβώς συσκευασία τιμάται 7,12 ευρώ.
Οι οικονομολόγοι φλυαρώντας, θα υποστηρίξουν πως η Μεγάλη Βρετανία είναι μία χώρα πολλών δεκάδων εκατομμυρίων καταναλωτών, ενώ η ελληνική αγορά είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Ότι δηλαδή, ένα προϊόν που εισάγεται μαζικά στη Βρετανία, έχει χαμηλότερη τιμή αγοράς από τον παραγωγό, λόγω μεγάλης ποσότητας κατά την παραγγελία. Αυτό το επιχείρημα προϋποθέτει πως η ελληνική εταιρεία, που παράγει τυρόπιτες, είναι σε θέση να διασφαλίσει τέτοιες μεγάλες ποσότητες. Δεν προκύπτει εύκολα και αβίαστα όμως ένα τέτοιο συμπέρασμα.
Απευθυνθήκαμε στην εξυπηρέτηση καταναλωτών της εταιρείας Hellenic Quality Foods ή HQF – «Κανάκης», μίας από τις μεγαλύτερες εταιρείες τροφίμων στην Ελλάδα, για να μας απαντήσει για το βασικό ερώτημα που μας βασανίζει:
Γιατί στο σούπερ-μάρκετ του Λονδίνου η χωριάτικη τυρόπιτα Κανάκη πωλείται 5.72 ευρώ (4,99 λίρες), ενώ στην Ελλάδα 7.12 ευρώ;
Η απάντηση:
«Σαφώς οι αλυσίδες προβαίνουν σε προωθητικές ενέργειες, η τελική τιμή επαφίεται στον λιανέμπορο. Είναι άλλες οι συμφωνίες που κλείνουμε εμείς και εννοείται πως κάθε αλυσίδα θα βάλει το δικό της καπέλο, μέχρι ένα ταβάνι που ορίζει το υπουργείο. Τώρα στο εξωτερικό εάν πάτε σε άλλη αλυσίδα θα το βρείτε σε άλλη τιμή. Η συγκεκριμένη αλυσίδα, την οποία δεν γνωρίζω, θέλησε να κάνει μια (προωθητική) ενέργεια, ώστε να φύγουν κάποια κομμάτια – εντάξει είμαστε γνώστες, έχουμε τμήμα εξαγωγών- έχει το δικαίωμα να το κάνει». «Εν πάση περιπτώσει δεν μιλάμε και για απόσταση τεράστια, δηλαδή δεν το έβγαλε ένα ευρώ» ανέφερε φανερά εκνευρισμένη.
Στη συνέχεια επισημάναμε πως στην τιμή λογικά περιλαμβάνονται τα έξοδα μεταφοράς σε χώρα του εξωτερικού, οι δασμοί και εκτός των άλλων το Ην. Βασίλειο είναι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, πώς είναι φτηνό στο Λονδίνο λοιπόν;
Μας απάντησε:
«Όχι, δεν έχει να κάνει. Το ίδιο προϊόν στην Αυστραλία – που έχουμε πελάτη – πωλείται αντίστοιχα σε αυτήν την τιμή. Είναι θέμα ενεργειών που κάνουν και σε άλλα προϊόντα που θα δείτε να υπάρχουν (διαφορές στην τιμή) και όχι απαραίτητα σε τρόφιμα. Στην Αγγλία μπορεί να βρείτε ένα προϊόν σαπουνιού σε άλλη τιμή από εκείνη της Ελλάδας. Η διαφορά που αναφέρει η κυρία (καταναλώτρια που επικοινώνησε μαζί τους για το ίδιο ζήτημα) είναι 1,50 ευρώ. Νομίζω η κάθε αλυσίδα με την δυναμική της μία τέτοια ενέργεια μπορεί να την κάνει»
Και καταλήγει «Να σας το πω απλά και δεν ξέρω πως θα ακουστεί, μπορεί να έχουν μείνει λίγα κομμάτια και να θέλει να τα διώξει, γιατί δεν θέλει να λήξουν» και διευκρινίζει «Δεν την ξέρω την ιστορία γι' αυτό έψαχνα πληροφορίες».
Παρατηρούμε πώς η επιχειρηματολογία της εταιρείας προδίδει αμηχανία και μάλλον αδυναμία ορθολογικής εξήγησης ενός ανορθολογικού γεγονότος.
Παρακολουθείστε τις εξηγήσεις της συγκεκριμένης εταιρείας:
Η εμπορική πολιτική της εταιρείας εξαρτάται από τις κατά καιρούς συγκυρίες και τις εποχιακές διαθέσεις ούτε καν του χοντρέμπορου βρετανού εισαγωγέα αλλά του τελικού λιανοπωλητή. Μάλιστα στην καταληκτική επιχειρηματολογία της εταιρείας που ακούσαμε, επικαλείται διάφορα υποθετικά σενάρια, τα οποία εν δυνάμει θα μπορούσαν να τα έχουν επεξεργαστεί αρμόδιοι των εμπορικών αλυσίδων νοτίως του Λέστερσάιρ ή των προαστίων του Νιουκάσλ.
Αυτό που δεν μας εξηγεί είναι το πώς η κατεψυγμένη τυρόπιτα καταλήγει να κοστίζει στον Έλληνα καταναλωτή 7,12 ευρώ. Η τιμή του κιλού της φέτας; Η αυξημένη τιμή στο σπανάκι και τα χόρτα; Τίποτε από όλα αυτά προφανώς. Η τελική τιμή του προϊόντος στο ελληνικό σούπερ μάρκετ, καθορίζεται από τις ορέξεις, τις ανάγκες ή τις προθέσεις των μεσαζόντων εμπόρων και από την παντελή έλλειψη ελέγχων από το αρμόδιο Υπουργείο. Με λίγα λόγια, για την ανορθολογική διαμόρφωση της τελικής τιμής, ευθύνονται τα ανεξέλεγκτα περιθώρια κέρδους στις διάφορες φάσεις διακίνησης του προϊόντος.
Τις απαντήσεις ωστόσο σε αυτό το ερώτημα δεν θα έπρεπε να τις δίνουμε εμείς αλλά ο ίδιος ο Υπουργός. Ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το λίτρο του ηλιελαίου υπό ιδιωτική ετικέτα σε μεγάλη αλυσίδα σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα πωλείται σε υπερδιπλάσια τιμή από εκείνη στην οποία διατίθετο προ μηνός. Η τρέχουσα τιμή ελάχιστα διαφέρει από εκείνες των ανταγωνιστικών εταιρειών. Συμπέρασμα. Για ποιο καλάθι του νοικοκυριού μιλάμε και για ποια συγκράτηση τιμών πασχίζουμε;!
Με τέτοιες προϋποθέσεις και με τις αντίστοιχες νοοτροπίες, ευλόγως η Ελλάδα είναι το βασίλειο των βαρόνων της αισχροκέρδειας. Η γνωστή viral απάντηση του συμπαθέστατου συμπολίτη σε ρεπόρτερ πρωινής εκπομπής περί του «καλαθιού του νοικοκυριού», του πυρήνα δηλαδή της κυβερνητικής προπαγάνδας, έρχεται να πιστοποιήσει την κυρίαρχη άποψη. Τα περί συγκράτησης τιμών και καλαθιού του νοικοκύρη είναι «αρ@@@@α καπαμά». Θα μπορούσε αυτή η ιστορική πλέον φράση να εξελιχθεί σε μείζον προεκλογικό σύνθημα, εφάμιλλο εκείνων των συνθημάτων που διαμόρφωσαν κατά καιρούς τα πλειοψηφικά ιδεολογικά ρεύματα στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.
