Οι εταιρείες στη Γερμανία υποστηρίζουν πως θα χρειαστούν δεκαετίες για να ξεπεράσει αυτή η γενιά τα οικονομικά προβλήματα που προκαλεί ο coronavirus.
Ίσως αυτός είναι ο διάχυτος φόβος για το μέλλον που φαίνεται να βρίσκεται σαν ομίχλη πάνω από τις χώρες, αλλά μερικές φορές ο Yavuz Dașkin ανησυχεί ότι όλα ήταν μάταια.
Ήθελε να ξεκινήσει την καριέρα του και να γράψει τη διατριβή του ενώ εργαζόταν σε εταιρεία τον περασμένο φθινόπωρο.
Έχει γράψει επιστολές αίτησης σε πολλές εταιρείες, αλλά έχει λάβει απάντηση απόρριψης τη μία μετά την άλλη, και η απάντηση είναι πάντα η ίδια: Δεν υπάρχουν περισσότερες θέσεις εργασίας για φοιτητές λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. «Πρέπει να επανεξετάσω εντελώς τα πράγματα», λέει ο Dașkin.
Παρόμοιες ιστορίες από μαθητές που τελείωσαν το γυμνάσιο ή το πανεπιστήμιο είναι παντού αυτές τις μέρες. Από την ακυρωμένη πρακτική άσκηση στο ταξιδιωτικό πρακτορείο, την ακυρωμένη θέση ασκούμενου στο μάρκετινγκ εκδηλώσεων, του μελλοντικού ασκούμενου διαχείρισης ξενοδοχείων που ουδείς χρειάζεται αυτήν τη στιγμή. Ή του εκπαιδευόμενου μηχανικού που δεν παίρνει αυτήν την ονειρική δουλειά στην γερμανική αεροπορική εταιρεία Lufthansa.
Από τους πτυχιούχους μη πανεπιστημιακού προπτυχιακού γυμνασίου που βρίσκονται σε κατάσταση πανικού, επειδή πολύ λίγοι από αυτούς προσγειώνονται σε θέσεις κατάρτισης.
Εφέτος, μισό εκατομμύριο φοιτητές θα αποφοιτήσουν από το πανεπιστήμιο της Γερμανίας. Εισέρχονται σε αγορά εργασίας που «ουσιαστικά είναι κατεψυγμένη», λέει ο Detlef Scheele, επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Απασχόλησης.
Στο τέλος του καλοκαιριού, περισσότεροι από μισό εκατομμύριο ασκούμενοι επαγγελματίες ήλπιζαν να ξεκινήσουν μαθητείες, αλλά ουδείς γνωρίζει αν θα εξακολουθούν κάποια σημεία να είναι διαθέσιμα.
Ο Scheele προτρέπει τις εταιρείες να συνεχίσουν με τα εκπαιδευόμενα προγράμματά τους με κάθε κόστος. «Δεν μπορούμε να έχουμε μια χαμένη τάξη αποφοίτησης λόγω coronavirus το 2020», λέει.
Ωστόσο, ενόψει της μεγαλύτερης οικονομικής ύφεσης που παρατηρείται στη Γερμανία μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποφευχθεί.
Είναι φαινομενικά παράλογη η σειρά γεγονότων για τη γενιά που μεγάλωσε στην εποχή που φάνηκε να είναι σε ατελείωτη οικονομική άνθηση, μια χρυσή δεκαετία στην οποία η γερμανική οικονομία δεν σταμάτησε να αναπτύσσεται.
Μια οικονομία που είχε το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας στην ιστορία, την έλλειψη ειδικευμένων εργαζομένων και ένα πλεόνασμα θέσεων εργασίας. Οι προοπτικές φάνηκαν πολύ καλύτερες μόνο πριν από λίγους μήνες: Θα μπορούσατε να κατευθυνθείτε στο εξωτερικό μετά την αποφοίτησή σας και να ταξιδέψετε σε όλο τον κόσμο και στη συνέχεια, σε κάποιο σημείο, να βρείτε δουλειά, ίσως ακόμη και με μειωμένο ωράριο.
Ή απλώς να κερδίζατε λίγο λιγότερα αλλά έχοντας δουλειά; Γιατί να μην κάνετε αυτό το διαδικτυακό μάρκετινγκ αρχίζοντας από έναν συνεργαζόμενο χώρο στη Σαγκάη; Ο κόσμος ήταν ανοιχτός.
Αλλά αυτά είναι παρελθόν τώρα. Η κρίση του coronavirus πλήττει όλες τις βιομηχανίες και όλους τους εργαζόμενους.
Μακροπρόθεσμα, πιθανότατα θα είναι οι νέοι που θα υποφέρουν περισσότερο. Αυτό ίσχυε μια φορά πριν κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 2009, αλλά είναι ακόμη χειρότερο αυτήν τη φορά.
Περίπου 750.000 εταιρείες έχουν ήδη τοποθετήσει υπαλλήλους σε προγράμματα που επιδοτούνται από την κυβέρνηση.
Σε αυτό το περιβάλλον, ποιος θα δημιουργήσει μαθητείες και θα αναλάβει εκπαιδευόμενους;
Πόσες εταιρείες πρόκειται να προσλάβουν άπειρους νεοεισερχόμενους όταν βρίσκονται στη διαδικασία εξάλειψης θέσεων εργασίας;
Σχεδόν το ένα τρίτο και των 20 έως 30 ετών στη Γερμανία απασχολούνται με συμβάσεις περιορισμένου χρόνου. Και είναι συχνά οι πρώτοι που τους δείχνουν την πόρτα.
Αντιμετωπίζουμε επίσης και ηθική κρίση. Επηρεάζει εκατομμύρια νέους που, πριν από λίγες μόνο εβδομάδες, είχαν ορίσει τη σωτηρία του πλανήτη ως πρωταρχικό τους στόχο. Ζήτησαν πιο βιώσιμη οικονομία, δικαιότερο καπιταλισμό και φιλικές προς το κλίμα εταιρείες, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα κόστιζε μερικές θέσεις εργασίας εδώ και εκεί.
Προσπάθησαν να γίνουν η γενιά της Greta Thunberg. Αλλά τώρα μπορεί να είναι καταδικασμένοι να γίνουν η γενιά του Coronavirus που δεν μπορεί πλέον να περιορίσει ριζικά την ανάπτυξη.
Ποιος θα διαμαρτυρηθεί για λιγότερη ευημερία εάν πρέπει να θυσιάσει το δικό του επαγγελματικό μέλλον για αυτό; Με δεδομένο ότι δεν πρόκειται μόνο για τα επόμενα ένα ή δύο δύσκολα χρόνια.
Σύνταξη Κ. Μπετινάκης
