Το νομοσχέδιο για το πτωχευτικό «καταργεί κάθε ευκαιρία σε όποιον πολίτη χρωστάει να σταθεί στα πόδια του, να εξελιχθεί, να ασκήσει το επάγγελμά του. Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που όχι απλά δεν σταθμίζει τις αντικρουόμενες ανάγκες πιστωτών και οφειλετών, αλλά βλέπει μόνο την όψη της μίας πλευράς, αυτής των τραπεζών», τόνισε η Έφη Αχτσιόγλου στη Βουλή.
Η κυβέρνηση, πρόσθεσε, «δεν βλέπει την οικονομική ρίζα του προβλήματος της υπερχρέωσης των νοικοκυριών, αλλά μόνο στρατηγικούς κακοπληρωτές. Δεν “διαβάζει” τι έχει συμβεί με τις τράπεζες όλη την περίοδο της κρίσης. Δεν βλέπει τη νέα κρίση που έχει ξεσπάσει και την ανάγκη διευρυμένης κοινωνικής προστασίας. Θέτει ως πρώτη και κύρια προτεραιότητα τη ρευστοποίηση των περιουσιών και την ικανοποίηση των απαιτήσεων των τραπεζών».
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, υπογράμμισε, «οτιδήποτε αποκτήσει ο πτωχευμένος πολίτης και μετά την κήρυξη της πτώχευσης, στο βαθμό που υπερβαίνει τις εύλογες δαπάνες διαβίωσής του, οι οποίες ορίζονται περίπου στα 611 ευρώ το μήνα για ένα άτομο, δεν του ανήκει αλλά θα πηγαίνει προς ικανοποίηση των πιστωτών».
Για την πρώτη κατοικία επισήμανε ότι «καταργείται κάθε προστασία της» καθώς «χάνεται μαζί με την υπόλοιπη περιουσία των δανειοληπτών που πτωχεύουν», ενώ «ακόμη και για τον ευάλωτο οφειλέτη δεν προβλέπεται σε καμία περίπτωση προστασία της κύριας κατοικίας. Και ο ευάλωτος οφειλέτης χάνει το σπίτι του. Παύει να είναι ιδιοκτήτης. Την κυριότητα του σπιτιού αποκτά ένας ιδιωτικός φορές, ο Φορέας Απόκτησης και Επαναμίσθωσης Κατοικιών, ένα fund δηλαδή που συνδέεται με την τράπεζα».
Το ευάλωτο νοικοκυριό, πρόσθεσε, «αφού χάσει το σπίτι του, μπορεί να το νοικιάσει καταβάλλοντας ενοίκιο για 12 έτη. Αν μέσα σ’ αυτά τα 12 έτη καθυστερήσει παραπάνω από 3 ενοίκια, θα επέρχεται έξωση», ενώ «για να επαναγοράσει το σπίτι του θα πρέπει να έχει συνολικά καταβάλει τις μηνιαίες δόσεις που πλήρωνε μέχρι να “κοκκινίσει» το δάνειο, τα μισθώματα 12 ετών και την εμπορική αξία του ακινήτου στο τέλος της δωδεκαετίας».
Κλείνοντας την ομιλία της η κ. Αχτσιόγλου σημείωσε ότι «σε αυτό το νομοσχέδιο αποτυπώνεται η πλέον σκληρή, εκτός τόπου και χρόνου και μακριά από τις κοινωνικές ανάγκες πολιτική της κυβέρνησης. Η πολιτική της για την πρώτη κατοικία, τις πτωχεύσεις και τους πλειστηριασμούς, η οποία ως μόνη πυξίδα έχει την εξυπηρέτηση των απαιτήσεων των Τραπεζών.
Δεν υπάρχει η σκοπιά του ανθρώπου που έχασε τη δουλειά του, του μικρού επιχειρηματία που κατακρημνίστηκε ο τζίρος του εν μέσω πανδημικής κρίσης και σωρεύει χρέη, του εργαζόμενου που μειώθηκε ο μισθός του ραγδαία».
