Της Ιωάννας Καβανόζη
Ένας μεγάλος αριθμός περίπου 70.000 Ελλήνων δανειοληπτών έλαβαν στεγαστικά δάνεια σε ελβετικά φράγκα. Ωστόσο οι δανειολήπτες δεν είχαν επίγνωση του συναλλαγματικού κινδύνου.
Τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο είναι δάνεια που υποτίθεται πως έχουν χορηγηθεί σε νόμισμα ελβετικού φράγκου, με αγορά του χορηγηθέντος ποσού ελβετικών φράγκων από την τράπεζα στο όνομα του δανειολήπτη. Στην πράξη βέβαια έχουν ληφθεί σε νόμισμα ευρώ, με ρήτρα αποπληρωμής όμως σε ελβετικό φράγκο.
Οι δανειολήπτες που έλαβαν δάνεια σε ελβετικό φράγκο κατέληξαν να οφείλουν υπέρογκα ποσά παρότι πλήρωναν κανονικά τις δόσεις των δανείων τους, διότι τα τελευταία χρόνια άλλαξε η ισοτιμία ευρώ ελβετικού φράγκου με σημαντική υποτίμηση του ευρώ.
Πολλοί από τους ανθρώπους που έλαβαν ένα τέτοιο δάνειο βρέθηκαν να χρωστάνε ποσά που δεν έλαβαν ποτέ. Κάποιοι κινήθηκαν νομικά και κάποιοι δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Εμείς επικοινωνήσαμε με τον δικηγόρο Χρήστο Παππά για να μάθουμε πως μπορούν να κινηθούν νομικά οι δανειολήπτες.
Γιατί ο δανειολήπτης πρέπει επωμιστεί τον συναλλαγματικό κίνδυνο;
Ο δανειολήπτης κανονικά δεν θα έπρεπε να επωμιστεί αυτός τον κίνδυνο από την αλλαγή της συναλλαγματικής ισοτιμίας, ωστόσο οι τράπεζες στους γενικούς όρους συναλλαγών (τα γνωστά ψιλά γράμματα) μετακυλύουν τον κίνδυνο στους δανειολήπτες.
Πως μπορεί ο δανειολήπτης να αποδείξει ότι δεν ενημερώθηκε σωστά γι ’αυτόν τον τύπο δανείων;
Με μάρτυρες και με το γεγονός ότι δεν είναι πεπειραμένος σε τέτοιου είδους συναλλαγές. Άλλο να παίρνει ένα τέτοιο δάνειο ένας οικονομολόγος ή ένας τραπεζικός υπάλληλος, οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι είχε επαρκή ενημέρωση και γνώση, κι άλλο οποιοσδήποτε άλλος πολίτης.
Πως μπορεί ο δανειολήπτης να προστατευτεί νομικά;
Η νομική προστασία αφορά σε αγωγή κατά της τράπεζας για να υποχρεωθεί να υπολογίσει το υπόλοιπο του δανείου πάλι στην αρχική ισοτιμία που ίσχυε κατά την εκταμίευση. Αν και οι αρχικές αποφάσεις φάνηκαν να δικαιώνουν τους δανειολήπτες, εντούτοις ο Άρειος Πάγος δυστυχώς τελικά δικαίωσε τις τράπεζες και πλέον δύσκολα θα υπάρξει δικαστική δικαίωση. Μόνο πολιτική επέμβαση με νομοθέτηση.
Εκτός από τον δανειολήπτη κινδυνεύει και ο εγγυητής. Ο εγγυητής έχει προστασία;
Ο εγγυητής ευθύνεται για το χρέος του πρωτοφειλέτη σαν να ήταν δικό του. Αυτό σημαίνει ότι η τράπεζα μπορεί να στραφεί τόσο κατά του πρωτοφειλέτη όσο και κατά του εγγυητή. Ο εγγυητής στην περίπτωση αυτή μπορεί να αμυνθεί με την ένσταση να στραφεί η τράπεζα πρώτα κατά του πρωτοφειλέτη και μόνο αν δεν ικανοποιηθεί η απαίτηση της, να διεκδικήσει μετά και από τον εγγυητή το υπόλοιπο της οφειλής.
Σε τέτοιου είδους δάνεια η τράπεζα δεν παραβιάζει τις αρχές υπευθύνου δανεισμού;
Η τράπεζα κανονικά οφείλει από την λεγόμενη αρχή της διαφάνειας και της καλής πίστης να ενημερώνει πλήρως τους υποψηφίους δανειολήπτες για όλους τους κινδύνους και τις μελλοντικές διακυμάνσεις του δανείου τους. Επίσης, οφείλει σε περίπτωση που κάποιος πελάτης δεν πληροί τα κριτήρια δανειοδότησης, να μην του δανείσει χρήματα. Στην πράξη, ωστόσο, οι τράπεζες καμία από τις ανωτέρω αρχές δεν τηρούσαν στο παρελθόν. Απόδειξη αυτού το τεράστιο πρόβλημα των κόκκινων δανείων.
Σε ποιες περιπτώσεις η τράπεζα επωμίζεται νομικές συνέπειες;
Οι νομικές συνέπειες για τις τράπεζες προκύπτουν όταν πάει να εισπράξει αναγκαστικά την απαίτηση της. Τότε ο οφειλέτης με την σωστή νομική καθοδήγηση μπορεί να αμυνθεί κατά της τράπεζας και να μειώσει το χρέος του κατά το ποσό που αντιστοιχεί σε υπέρμετρους τόκους και έξοδα που χρέωνε η τράπεζα στον δανειακό λογαριασμό.
